Usta oyuncular bile, oyuna konsantre olmak için bilinçaltı bir çaba içindedir. Çünkü, satranççı gerçekte kendisine karşı oynamaktadır. 

Bir bilim adamı da önce, kendisine karşı savaşır. Pasteur “ Gerçekten birşey keşfedecekseniz, kendinizin acımasız eleştiricisi olunuz.” sözüyle bu durumu kastetmiştir.

Satranç tahtasında, olasılıkların sayısı çok fazladır. Olasılıkların tümünü kavrayarak hata oranını en aza indirmek gereklidir. Bu yüzden tahtayı daha çok görmek, vizyonunu geliştirmekle ilgilidir. Satranç tahtasını bazıları, diğerlerinden daha farklı görürler. Vizyonu olan usta, bir bakışta bir seri hamleyi bütün olarak görür. Bu esnada ileri derecede yaratıcılığını kullanır. 

Normal bir satranççı, bütün hamleleri anlar. Ancak, o ilginç hamleyi göremez. Tıpkı, şiiri anlayıp yazamamak gibi. Resmi çok sevip yağlı boya tablo oluşturamamak gibi...

İnsanın asıl rakibi kendisidir. Yaratıcılığını kamçılayıp daha iyi konumlar ve kombinasyonlar yaratmalıdır. Beynini daha yoğun, daha berrak çalıştırmalıdır. Büyük satranççının önünde konum, ruhunda yetenek vardır. Yetileri, ufka yelken açar. Hayat, satranç için çok kısa. ( Byron)